Ποίημα της μαθήτριας Ψαράκη Κατερίνας

Έξι Φλεβάρη ήτανε

που πήρες ένα δρόμο

δίχως να έχει γυρισμό

και έφυγες απ? τον κόσμο.

 

Ήσουνα ένα πρόβατο

στων λύκων την αγέλη

που σε κατασπαράξανε

αγαπητέ Βαγγέλη.

 

Διάλεξες δρόμο της σιωπής

και θέλησες να φύγεις

ήρεμος και περήφανος

χωρίς εχθρούς να θίξεις.

 

Ένα τεράστιο «γιατί»

φωνάζουν τώρα όλοι

«Γιατί ένα αστέρι έσβησε;»

Πενθεί η Ελλάδα όλη.

 

«Γιατί λουλούδι χάθηκες

πάνω στο άνθισμά σου;»

Πες μας να παρηγορηθεί

η οικογένειά σου.

 

Τώρα όλα τελειώσανε

τα νιάτα, η ζωή σου

δεν ένιωσες τον έρωτα

πόνεσε η ψυχή σου.

 

Σήκω Βαγγέλη, μην αργείς

δείξε τους δολοφόνους

βρες ένα τρόπο να τους πεις

μην κάνουν κι άλλους φόνους!

 

 

Και θέλω να πληρώσουνε

για να βρεις ησυχία,

να σταματήσει η μάστιγα

που υπάρχει στα σχολεία.

 

Μ? όλους τους άλλους και εγώ

συγνώμη θα ζητήσω

που άφησα και έφυγες

χωρίς να βοηθήσω.

 

Φωνάζω όμως σήμερα

να έρθουν οι νταήδες

κι αν είναι άντρες να το πουν

να πάρουν τις ευθύνες.

 

Τώρα μας λες: «ηρέμησα

και δεν πονάω πια»

μα άφησες θλίψη και καημό

σε όλων την καρδιά.

 

Έγινες φίλος όλων μας

είσαι ο ήρωάς μας

θα μείνεις μες στη μνήμη μας

και μέσα στην καρδιά μας.

 

Κοιμήσου λοιπόν ήρεμα

κι άκουσε τη φωνή μας.

Σίγουρα θα δικαιωθείς

είναι υπόσχεσή μας!

 

 

 

 

Χανιά, 20/03/2015